Sanat herkesin hayatına  bir defa da olsa dokunmuştur. Sokakta , parkta , evde , televizyon  izlerken veya telefonla ilgilenirken. Sanat bir şekilde  hayatlarımıza  sızmış ve gözlerimizi boyarken kalplerimizi çalmıştır. Ama bazı insanlar vardır. Bu insanlar zamanla sanata bakmak ile yetinemez  , sanat yapmak isterler. Ben de o insanlardan biriyim. Sanat benim ruhuma dokunduğunda daha on üç – on dört  yaşlarımdaydım. Kendimi bildim bileli hep resim çizmeme rağmen asla aklımda bir sanatçı  olma fikri olmamıştı. Bir gün ansızın annemin beni bir çizim atölyesine getirmesiyle başladı  her şey.  Beni bir odaya , bir sandalyeye oturttular ,elime bir tahta parçası (duralit) ve bir kalem verdiler. Benden tek istenen karşımda  duran şişeleri çizmemdi. Çizmiştim de , iyi mi , kötü mü ? Hiç  bir fikrim yoktu ancak annemin benim duymadığımı sandığım  konuşmasını  duydum.  Kapının dışında  benim çizimime bakan hocaya şu  soruları  sordu “Yeteneği var  mı? Gerçekten yeteneği ve bu dalda geleceği var mı ?” Annem bende olan resim yeteneğini görmüş ve gelişmem  adına bana bir fırsat  sunmuştu.

Sanat hayatıma hiç beklemediğim  bir anda , beklemediğim  bir zamanda girmişti. O ana kadar resim çizmeyi  hiç  bu bakış  açısıyla düşünmemiş  olan ben , resim hakkında kendimi sorgulamadan edememiştim.  Bir süre sonra yavaş  yavaş fark ettirdi kendini  bana bu his. Resim çizerken  benim için  bir zaman kavramı  yoktu.  Resim  çizmeye  başladığım da adeta zaman duruyor ve sadece resmim ve ben kalıyordum.  Insanlar yoktu , sesler yoktu. Sadece hayal gücüm ve ben vardık.

Küçüklüğümden beri doktorluğa olan ilgim ve hayvanlara olan sevgim nedeniyle veteriner olmak isteyen ben artık  eskisi gibi düşünmemeye başlamıştım. Kendimi sorguladıkça  aslında hep resim yaptığımı  fark ediyor ve bu beni daha çok  şaşırtıyordu. Hiç okulda uslu uslu ders dinleyen bir öğrenci olmamıştım. Kabul dinlerdim ama nasıl dinlerdim ? Resim yaparak. Tüm defterlerimin , ders kitaplarımın  kenarları çizdiğim  resimlerle doluydu.  Ama komikti ya daha küçük  bir kız çocuğu  iken ben değil miydim kalem bulamadığım için  rujla duvara resim çizen .Aslında asla kopamadığım ve farkında olmadığım bir parçamdı.

Belki o gün o atölyede ki hoca , anneme “Gözü çok  iyi , ileride iyi yerlere gelebilir ” demeseydi hiç bu maceraya atılmayacaktım. Belki hiç  Güzel Sanatlar Lisesine girmek  adına  canla başla  çalışmayacak ve 100% burs kazanmayacaktım. Annemin bendeki yeteneği  keşfetmiş  olması  benim en büyük  şansımdı.  Ama tam bunlar olurken karşıma yıllar önce anaokul öğretmenimin bana verdiği  diplomanın  çıkması  da bu yolda ilerlememe işaretti  bana göre.  Şimdi diyeceksiniz bir diploma ne değiştirmiş  olabilir ? Anaokul öğretmenim  diplomama küçük bir not  iliştirmiş o zamanlar. Bu notta “İleride iyi bir ressam ve iyi bir yazar olabilirsin “yazıyordu.

Aslında ben dışında  herkes farkındaymış yeteneğimin. Olur ya hep gözünüzün önündekini göremezsiniz. On üç yaşında başlamış  olduğum bu macera halen dur durak demeden devam etmekte. Şu an  on dokuz yaşında  bir sanatçı adayıyım. Sanatçı adayıyım çünkü sanat daima ilerleyecek. Insanlar yaşlanır, mevsimler değişir ve zaman akar gider. Dünyada  olan her şey  değişkendir ve sanat değişikliği  yakalamak ve hayal gücümüz ile insanlara yansıtmaktır.

Sanat bana küçük  yaşlarda  biraz fazla vurmuştu, o zamanlar yazmaya olan bir sevgimin olduğunu  bilmesem de artık  biliyorum. Kelimelerimin bittiği yerleri resmim ve resmimin bittiği  yerleri kelimelerim devam ettiriyor. Sanatçı  olmak için  doğmuştum  ve bundan çok mutluydum. Annem beni fark etmeseydi ne olurdu düşünmek  bile istemiyorum. Annem  beni iyi ki fark etmiş  ve iyi ki sanat bana ansızın  gelmişti.

Zaten güzel  şeyler  hep ansızın  ve beklenmedik şekilde  gelmezmiydi .

Sanat benim hayatımın  her yerinde ve onu kendimde bir yerime koysam omurgam derdim. Çünkü  insan omurgası  olmadan dik duramaz , ayakta  olamazdı.

Sanata başlamak  , bir adım  atmak isteyenlere tek bir sözüm var . Yazmadan ,çizmeden ve söylemeden önce kendinize şunu sorun. “Sanat sizin için tam olarak nerede?”