Kızgınlığın kırgınlığından baskın olsun…çünkü…

Düşün ki ben papatyanın en son yaprağında hala evete hayaller besleyenim…

Ah o hayır(sız) yaprağa bile!…

Düşün ki ben hala olur diye sulara dilek bırakanım…

Sular ki senden öteye öteye giderken ben mayalayanım adını…

Düşün ki sessiz bir çığlığı yankılanırken gözlerimde doygunluğunda gizleyenim ben…

Görülmek derdim var, görülmezliğimi ezberletirken sana…

Düşün ki çocuk bulduğum içimde büyüttüğüm aşkına güvensizliğim var…

Terkeden ne ilk ne de son bilmişliğimde korkum var, “kal” gelmez sana görmüşlüğüm var…

Şiirler yazdıran bir aşka tapmışlığım son liman olmayacağımı bilmişliğim bir de…

Kızgın “kal” … ama ne olur kırgın hiç mayalama sen de adımı…

Demet Demirkaya