Aslı, geçmişi anımsatan karakutum dediği defteri görünce; zamanın iyileştirici, ilaç gibi olan etkili gücünü düşündü. Bugün kırk sekiz yaşına girerken, karakutusunun boş sayfasının tam ortasına “ Sadece tek kelime, ama üç kitaba sığmaz” cümlesini yazdı.

Sayfalarını geriye doğru isteksiz el hareketleri ile çevirdiğinde, o zaman ki duygularını tekrar canlandıran yazıyla karşılaştı. “ Ölmekten değil, yaşarken ölmekten korkuyorum, ne dokuz canlıymışım”. Yüreğini yakan defterden elini hızla çekerek, kendi sesini dinler gibi, “ Acı çekmeden ruhun özgürleşmediğini duyardım, ama şimdi daha iyi anlıyorum” dedi.***Aslı’nın doğum günü, kötü bir tesadüf olarak, yirmili yaşlarında felsefe öğrencisiyken, girdiği bunalım sonucu intihar eden kardeşi Tekin’in ölümü ile aynı gündü.

Kısaca Tek dediği kardeşinin ölümünden bir hafta önce yaptığı konuşmalar dün gibi aklındaydı.

-Hayat nasıl mı abla? Hayatı kazı, altında olan tek şey ölüm, biz sadece hayatı yaşayabilmek için ölüm yokmuş gibi davranıyoruz.

-Tek, geçmişin eski fotoğraflarını biriktir, ama faturalarını biriktirme, zaman aşımına uğramasına izin ver, geçmişi ait olduğu yerde bırak, yani geçmişte.

-Ah abla,hayatla savaşırken hayata esir düştüm ve bu esaretten kurtulmaya çalışmak hiç de kolay değil!

***Aslı ne kadar eliyle defteri itse de, düşünceler beynini rahat bırakmıyor, sabırsız, alaycı, yargıç fikirler örtü altından inatla sırıtıyorlardı.

“ Kendi varlığımı kırk yılda inşa ettim, tarihi eserim, kolay kolay kendimi yıktırmam” diye düşündüyse de bir zamanlar,zincirleme gelen aile üyelerinin kayıplarıyla, şiddetli depremde yıkılmış bina gibi yerle bir olan ruhunun ve bedeninin inşaasına başlamış; ancak üçüncü yılındabirinci katını çıkabilmişti.

Çevresindekiler her şeye sahip olmaya çalışırken, o kendine sahip olmaya çalıştı, ve gördü ki ne kadar yüzleşirsen  yüzleş “ Her zaman geçmişe toslanırdı”

SONGÜL YILDIZ

Çizim:Cihangir YILDIZ