Sevdiklerimizi ,tanıdıklarımızı kaybettiğimiz ya da hiç tanımamamıza rağmen yüreğimizde sevdiklerini kaybetmenin acılarını hissettiğimiz yüzbinlerce insanın, adını Pandemi koyduğumuz bu bir senedir süren ve bizi tüm değerlerimizden sınayan savaşı..Yorgunuz..halsiziz..hatta bitkiniz..Bir bahara hasret güzlerdeyiz..

Tanrım..

Bir duanın sırtına yüklemedik tüm umutlarımızı .Biz bundan fazlası için elele verdik ..bir “DÜNYA” insan..

İlk defa yaşamanın nefeslerden eşitlendiği bir zaman dilimini ortak kıldık.Ne saat farkı ne gece gündüz ayrımı.Her gün aynı güne uyandık.Hepimiz aynı güne.

Bir ambulansın sirenine tutunduk..bir maskenin mucizevi gücüne ve kahramanların biz gibi insan olabildiğine tanık olduk…Hatıralarına tutunup ;hasretinde kaldığımız sevdiklerimizin arkasından duayı ,minneti ve belki de hoşgörüyü öğrendik.Ne çok can verdik ;ve ne çok can kattık değerini bilmediğimiz basit sandığımız ömürlerimize..

Korktuğumuz herşey için korkusuzca sorgulamayı öğrendik. Kimimiz küçük adımlarla kimimiz daha büyük ama başladık.. Kaybedecek birşeyimiz olmadığını gördüğümüzde hele..hele gördüğümüzde yasama ipincecik ipliklerle bağlı olduğumuzu, aslında savaşını vermediğimiz prensiplerimiz için, doğrularımız için, değerlerimiz için….SEVDİKLERİMİZ için savaş verecek gücü bulduk içimizde..

Bugün ..şimdi ..şu an..

Uyandık ve yaşıyoruz..bu nefes bizim .Ve bu nefesin hakkını vereceğiz hayat..!