Ya başkaları senin çektiğin ızdırabı çekmesin geçtiğin yollardan bildiğin tanıdık acıları onlar da yaşamasın diye empatinle destek vererek “insan’ olacaksın,
Ya da onların da canı senin canının yandığı gibi yansın diye empatisiz bir sosyopat olacaksın.Bırakacaksın onlar da yansın hatta belki daha da ileri gidecek psikopata bağlayıp bizzat canlarını senin canını yaktıklarından çok yakacaksın.!
Ya kendi yaralarını başkalarının yaralarını iyi ederek iyi edecek yolu
Ya da
Kendi yaralarından dolayı onları da yaralayacak yolu seçeceksin.
Tercihli bir yol bu.
İyi ve kötü de böyle ayrılıyor .
Tercihlerini de görebiliyor insan aslında herkesin. Çizgilerimiz belli hepimizin. Daha ilk merhabada.
Canını yakmaya uğraşanı salise tutmamalı ömürde.Bir kelimeye güzellik bir söze hoşnutluk katabilmek ve mutluluk verebilmek mümkünken tersini amaçlayanı hissettiğin anda kapının önüne koymalı dışarı atmalısın.Gönül kapından.
Bunlar kirletir,bunlar bozar .Bunlar kendi mutluluklarını senin mutsuzluğun üzerine inşa eden kötü malzemeli kaçak inşaatların sahte müteahhitleridir.
Yıkıla yıkıla yaşarlar.. senin üstüne .
Senin mutluluğunu kıskanan ve mutluluğu sadece dışarıdan tetiklenen bir his sanan, dış etkenleri de maddesel getirilere,fiziksel özelliklere bağlayan bu huzursuz ruhlar seni de mutlu ol çekemezler.
Haseti besleyen hareseler.Kendini tüketen hareseler ..
Ne yazıktır ki anlayamazlar mutsuzluğun için verdikleri çabayı kendi mutlulukları için harcasalar keşfedecekler mutluluğun anlamını.
Ama insanoğlu enteresan bir “yaratık”.En korktuğu en kaçtığı hep kendi!
Doğada yürüdüğüm ,bisiklet bindiğim,tırmandığım ,daldığım,kaydığım tüm anlar boyunca her bir eforumla bana giden yolda yürüyorum ben.Varmadım .Ihtimalen de bu ömürde mümkün de olmayacak bu.
Ama başkalarının mutsuzluğu taşlarına,diğerlerinin acılarında yeşermiş çiçeklere,hayal kırıklıklarında kurumuş çatlamış kurak yüreklere basa basa yürümüyorum bu yolu.
Ve yürüdüğüm yol benim.Kendi yolumun yolcusuyum.
Kendini bilmeyen seni nasıl bilebilir ki?
Egolarıyla bezeli hatalarını sürekli tekrar ettiği ömründe karakteri olmuş yanlışlarını bir insan kendiyle başbaşa kalmadan nasıl görebilir ki?
Kendine yürümeyen ileri gidemiyor hayatta.
Ne ilim ne bilim adamı ne profesor ne CEO ne başkan ne lider ..önce insan olmadan hayat başarılamıyor.
Demet Demirkaya