Tırmanırım ben buna dediğim koca bir ağaç hayat

Üstüm başım yırtık pırtık

Bacağımda geçmeyen ama hiç de kanamayan yara izleri ile

Çocukluğum

Dallarını diyar diyar gezdiğim

Ve sanki düşersem onlar tutar sandığım

İncecik yaprakların bıraktığı yeşil lekelerle

Kaplı kot pantalonum

Üzerinde çıkmayan izleri o eski baharların

Kuruduğunda artık esnemeyen

Ve tutunduğum yerinden kırılan dalları arasında

Sonbahar gibi geliveren hüznü düşmelerimin

Rüzgarın ve yağmurun

Silkim silkim düşürdüğü sararmış

O aynı yaprakların

Renksiz başka izleri saklı ruhumda

Dizlerimdeki yaralardan derin

Büyüdükçe küçülen saflığım

Meyva verdikçe büyüyen meraklarım

Koynunda kaç mevsim tükettiğim

Adları kazılı gövdesinde kahramanlarının

Unutamadığım çocukluk romanımın

Okul formamdan sıyrılmış

Utangaç bir öpücüğe konmuş rengarenk bir

Kelebek saflığında genç kızlığım

Kaçamak yakılmış bir sigaranın

Ateşi sıçrayıp tutuşturmasın özendiğim

Kendi dallarımı doğurduğum

Büyüttüğüm ve öyle yeşerdiğim

Dev bir ağaç bu yaşamak

Boyu benden uzun

Ömrü benden fazla..

Kökleriyle toprağına tutunmuş

Eskidikçe güçlenen

Büyüdükçe sarıp sarmalayan

Tohumunda ömür saklı

Koca bir ağaç bu yaşamak

Sürekli kendinden iz bırakan

Sürekli yeniden aynı tohumdan doğan

Aslında ortak paylaşılan tek

Gerçek şu yaşamak..

 

 

Demet Demirkaya