Bende yanlış aramaktan doğrularıma bakmaz oldular
Ben de onlarda doğru aramaktan yanlışlarını görmüyordum
Çok uyumlu bir ikili(!)olduk onlarca insanla!
Yıllarca kadim birer dost gibi tuttum hayatımda onları.Onlar da beni.
Ben tökezleyip düştükçe duydukları zevki kalplerinde kendi yanlışlarının açtığı yaralara merhem diye sürüyorlardı.
Çirkinliklerini görmemek için kendilerine değil bana bakıyorlardı.Ben de bakıldıkça beğeniliyorum onaylanıyorum sanıyordum.Bilmiyordum bende kendilerinden kaçtıklarını.
Mülteciydiler benim kişiliğimle çizili toprak bütünlüğümde.
Bir türlü ait hissetmiyorlardı kendilerini bünyemde.Kendilerine de dönemiyorlardı kaçtıklarıydı zaten kendileri!
Ne ondular ne kondular..yıllarca öldürmeyen ama sürekli hasta tutan bir virüs gibi yaşadılar benimle .. bende.
Sınır dışı ettiğimde onları ilk defa nefes aldığımı hissettim.İlk defa yalnızlığın yanlış kalabalık olduğunu anladım.
Uzun yıllar sonra ilk defa kendi doğrularını benim yanlışlarımla çarpıp çoğaltan ,kendinden bucak bucak kaçıp bana sığınan ,etimle kemiğimle kanımla beslenip kendi aralarında üreyen ve benlik yüzölçümümü toksik varlıklarıyla kaplayan asrın tek gerçek virüsü “KötüGen” leri kendimde bulduğum “ÖnceBen” ilacıyla bertaraf etmeyi başardım.
Rengim geldi gözümün feri yandı.Kanımda oksijen çoğaldı.
Mutluluğun hiç de pembe olmayan bir rengi varmış.Gökkuşağı renkleri arasında bunca renk alternatifi içinde ona ulaşma olasılığı da ne kadar büyükmüş anladım.Zorlaştırıyor sınırlıyorlarmış! Hiçbir şey sadece pembe değilmiş!
Karakalem ile çizilmiş hayatların arasında bunca renkle yarattığım aykırılığa bayılıyorum biliyor musun!
Bu aykırılığı çekemeyenlerin hasetine,hırsına ve nefretine rağmen içimdeki insan sevgisine bayılıyorum biliyor musun!
Bayılıyorum aldığım yola geldiğim adrese.Bulduğum insana bayılıyorum.
Aramamak için çırpınan,bulacağından korktuğu için ayak direten,küçük zevklerin üzerine mutluluk inşa eden ,geniş yüzölçümünü hayattaki yeri sanan, kendini kaybetmenin sefil acısını başkalarının mutsuzluğu ile bastıran “madde ” bağımlısı insanları uzaklaştıralı beri yolumdan hayatımın anlamı ve rengi değişti biliyor musun Abidin?
At o karakalemi..fırçayı tut ucundan beraber yapalım şu resmi Abidin!
Demet Demirkaya